అమ్మని నా దగ్గరే పెట్టుకుని
అన్నీ నేనై సాకాలనుందన్నాను
రెక్కలు కట్టుకున్న అమ్మ
ఆ పల్లె నుండి
ఈ నగరానికెగబాకిన తీగను తాకింది
ఒకప్పుడు కొంగు పట్టుకుని వేలాడిన చిట్టిచేతులే
తినమని నోట్లో ముద్దలు పెడతాయనుకుంటే
రూపాయిల కట్టలతో పాటు
అన్నీ పళ్ళెంలో పోసి
అన్నీ అమ్మ ముందు పెట్టేసి
హడావిడిగా ఆఫీసుకేవో
మోసుకుపోతుంటాయ్‌
బరువు బరువుగా
సద్దిపెట్టెలో అన్నీ పెట్టాం
ఇంట్లో రంగుల టి.వి.,
మాట్లాడాలంటే ఫోను
కాంక్రీటు పిచ్చుగ్గూళ్ళల్లో
చుట్టూ జన సంద్రం
పలకరించే మనిషి తప్ప!
మెట్లెక్కుతాను
అర్థరాత్రో, అపరాత్రో
ఆమే, నేనూ చెరో చేత్తో
బిర్యానీ ప్యాకట్టో,
పూర్తి చేయాల్సిన ఆఫీసు ఫైలో!
గుర్తుకొస్తాయ్‌
చల్లారిపోయిన పదార్థాలు ముందున్నప్పుడు
అమ్మ వేడి వేడిగా వడ్డించిన
అమృత రుచులు! అమ్మపై తొక్కిన చిందులు!
వచ్చిన నిమిషమింకా కాకుండానే
రింగున రింగున మోగే కర్ణభూషణం
అమ్మతో మాట్లాడామనుకున్నంతలోనే
కొంపలు మునిగిపోయేలా
మనసుని వికలం చేసే సంభాషణేదో సాగిపోతుంది
నెట్‌ వర్క్‌ అందనట్లు
మధ్య మధ్యలో
‘‘ఆ... ఏంటమ్మా ... ఇందాకేదో అన్నావ్‌...’’
మళ్ళీ రింగు రింగుల కర్ణభూషణం
పొద్దున్నుండీ మాట్లాడాలనుకున్న
ప్రవాహాన్నంతా గొంతులేనే కూరేసుకుంటూ
మనసెరిగిన అమ్మ మౌనిలా మారిపోతుంది
అలాంటప్పుడు అమ్మను చూడాలంటే భయం
అలాంటప్పుడు అమ్మతో మాట్లాడాలంటేనే భయం
అలాంటప్పుడు అమ్మను ఇంటికి రమ్మనాలంటేనే భయం!!
ఇవేనా ఒకప్పుడు వదిలి ఉండలేనని
మారాం చేసిన చిట్టి పొట్టి పాదాలు?
ఇవేనా ఒకప్పుడు
పెద్దయ్యాక కార్లో ఊళ్ళన్నీ తిప్పుతాననీ
ఊయల్లో ఊపుతాననీ
ఉద్యోగం చేసి కష్టాలన్నీ తీర్చేస్తాననీ
పువ్వుల్తో దేవతలా పూజిస్తాననీ...
తీయని కబుర్లెన్నో చెప్పిన తేనె కార్చిన పెదవులు?
- డా.దార్ల వెంకటేశ్వరరావు
( ముంబై వన్ పత్రిక, సూర్య పత్రిక సాహిత్యానుబంధం, 18 ఫిబ్రవరి 2013లలో ప్రచురితం)
2 comments:
చాలా బాగుంది.ఇంచుమించు ఇప్పుడు అందరి ఇళ్ళల్లోనూ ఇదే పరిస్థితి.
ammani pette kastala gurinchi chaalaa chaalaa vintunnaam, kantunnaam. idika chalu... manamem cheyagalamo buddiga prayathninchi acharanaloo petti chupiche adi kadaa amma meeda prema...
Post a Comment