సౌందర్యగవాక్షం ( కవిత)

 సౌందర్యగవాక్షం 

నేను రోజూ చూసే ఆ మనుషులే 

నీ అక్షరాల్లో 

నాకు కొత్త మనుషుల్లా కనిపిస్తారు 

నేను రోజు చూసే ఆ దృశ్యాలే 

నీ కళ్ళల్లో 

సౌందర్యకేంద్రాలవుతాయి

నేను రోజూ మాట్లాడే ఆ మనుషులే

నీ గొంతులో

కొత్త మానవ సంబంధాలతో పుష్పిస్తారు

నేను రోజూ తీసే ఆ రాగమే 

నీ స్వరంలో  

ఓ కన్నీటి కెరటమయ్యో

ఓ ఆనంద తరంగమయ్యో 

హృదయమంతా పల్లవింపజేస్తుంటావు

నీలా నేనెందుకు చూడలేకపోతున్నాను

నీలా నేనెందుకు వినలేకపోతున్నాను

నీలా నేనెందుకు పాడలేకపోతున్నాను 

నా కళ్ళకంటున్ను

ఆ మకిలిపట్టిన కళ్ళజోడుని తీసెయ్యాలి

నా చెవుల్లో నిండిన

ఆ నిర్లక్ష్యపు గులిమినంతా 

బయటకు తోసెయ్యాలి

నా గొంతుకున్న 

ఆ మదించిన అహంకారన్నంతా కడిగెయ్యాలి 

ఇదేమిటిప్పుడు 

నా రూపమంతా మారిపోయింది

ఇప్పుడిదేమిటి

ఎటుచూసినా ఈ పంచేంద్రియాల్లో 

కొత్త పారవశ్యపు పులకరింతలు

నన్ను వేయిచేతులతో పిలుస్తున్నాయి!

దార్ల వెంకటేశ్వరరావు

హైదరాబాద్, ఫోన్: 9182685231

జనప్రతిధ్వని దినపత్రిక, 15.1.2023 సౌజన్యంతో